Oglądanie sportu na wielu ekranach stało się nieodłączną częścią naszej kultury. To dla wielu osób nie tylko sposób na spędzenie wolnego czasu, ale także prawdziwa pasja. To zjawisko ma wiele pozytywnych aspektów, które wpływają zarówno na nasze samopoczucie, jak i na relacje społeczne. Śledzenie gwiazd wychodzi poza arenę sportową i staje się częścią naszego życia, stylu, mody oraz decyzji zakupowych.

Bycie ekscentrykiem to jedno. Bycie Dalím to zupełnie inna liga. Salvador Dalí nie tylko malował topniejące zegary – on sam był płynnym zegarem, który nigdy nie tykał według norm. Z wąsami przypominającymi anteny kosmitów i spojrzeniem, jakby właśnie zobaczył trójgłowego nosorożca na śniadaniu, Dalí przeszedł do historii nie tylko jako malarz, ale i pełnoetatowy odklejeniec. I takim właśnie pokazuje go film „Daaaaaalí!” w reżyserii Quentina Dupieux.

Dość niespodziewanym rozstrzygnięciem zakończyła się 97 ceremonia wręczenia nagród Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej. Najwięcej statuetek, w tym te dla najlepszego filmu, reżysera i aktorki pierwszoplanowej zdobyła „Anora”, pokonując faworyzowane filmy „The Brutalist” (3 Oscary) i „Emilię Perez” (2 Oscary). Rekordzistą został Sean Baker, który jako pierwszy w historii zdobył 4 Nagrody Akademii za jeden film. Największym przegranym gali był „Kompletnie nieznany”, który mimo 8 nominacji nie zdobył żadnej nagrody. Polska koprodukcja „Dziewczyna z igłą” musiała uznać wyższość brazylijskiego filmu „Wciąż tu jestem”.